Մխիթար Սեբաստացի Կրթահամալիր Քոլեջ
Ոսկեշող գարուն էր: Վաղորդայն անդորր առավոտ: Ես արթնացա թռչունների ուրախ ճռվողյունից: Արևը պայծառ շողում էր: Այսօր գնալու ենք ճամփորդության Հայաստանի գեղատեսիլ վայրերից մեկը: Երկար ու դժվարին վերելքներ հաղթահարելուց հետո վերջապես տեղ հասանք: Առջևում մեզ էր սպասում սաղարթախիտ անտառը: Տերևների սոսափի ներքո զբոսնեցինք, հավաքեցինք ծաղկած մասրենու հասուն պտուղները և լի զամբյուղներով ետ վերադառցանք: Բոլորիս տրամադրությունը բարձր էր և բոլորս գոհ էինք մեր հերթական ճամփորդությունից:
Ինչպես գիտեք քոլեջում նախատեսվում է բացվել նոր «խաղողագործություն» մասնագիտական բաժին: Այդ կապակցությամբ այսօր՝ մայիսի 11-ին, քոլեջի և ավագ դպրոցի մի խումբ սովորողներով և դասավանդողներով այցելեցինք Էջմիածնում ապրող և խաղողագործությամբ զբաղվող Նահապետ Աթայանին: Մենք շրջեցինք խաղողի այգիներում և նա մեզ մանրամասնորեն ներկայացրեց յուրաքանչյուր խաղողի տեսակը, պատմեց և բացատրեց խաղողագործության հմտությունները: Վերջում համտեսեցինք հենց նրա պատրաստած գինին և գիտելիքների հարուստ պաշարով հետ վերադառցանք: Ստացած գիտելիքները կօգտագործենք կրթահամալիրում և կստեղծենք մեր սեփական խաղողի այգին:
О
Երեք տարի առաջ Հայաստանում՝ Արենի քարանձավում, հնէաբանները հայտնաբերեցին գինեգործական հնձան, որն ուներ ավելի քան 6000 տարվա պատմություն։ Այնտեղ հայտնաբերվեցին նաև խաղող տրորելու մեծ տարաներ, կարասներ խմորման համար, խմելու թասեր, որոնք ստեղծվել են մեր թվարկությունից առաջ 4-րդ հազարամյակում։ Խաղողի կորիզների, տրորած խաղողի մնացորդների, տասնյակ խաղողի վազերի չորացած ցողունների ախտորոշումները ցույց տվեցին, որ հին գինեգործները օգտագործել են նույն խաղողի տեսակը։ «Vita» բառը լատիներենից թարգմանաբար նշանակում է կյանք, որն էլ և հիմա օգտագործվում է գինու արտադրության համար։ Իսկ գինեգործությունը այս տարածքում սկսվել է մեր նախահայր Նոյի ժամանակներից, որի մասին պատմում է հայկական լեգենդը։ Երբ Նոյ նահապետը ոտքը դրեց պինդ հողին, ծնկի եկավ և հողի միջից հանեց խաղողի վազի մի փոքրիկ ընձյուղ, որը տնկեց Արարատի ստորոտին։
Արարատյան դաշտավայրը աչքի է ընկնում մեղմ կլիմայով, արևոտ օրերի առատությամբ և փափուկ հողով։ Այստեղ խաղողը սնվում է արևի շողերից։
Երբ հովիտի առաջին բնակիչները փորձեցին պտուղները, հիացան ն բև անց հիասքանչ համով: Խաղողն ուտում էին առավոտից երեկո և չէին հագենում: Այնքան հարուստ բերք կար, որ յուրաքանչյուր տանը ամբողջ սպասքեղենը լցված էր դրանով: Ավելցուկները մարդիկ լցրեցին տակառների մեջ և պահեցին պահոցներում:
Ձմռանը հիշեցին պահած խաղողի մասին: Իջան և տեսան արդեն իրար մեջ սեղմված պտուղներ: Տխուր էր փոսի մեջ լցնել ամռան վերջին բուրմունքը: Ինչ-որ մեկը մեր նախնիներից փորձեց տակառի խաղողի հյութից և արբեց բույրից: Ուրիշներն էլ մոտեցան և սկսեցին փորձել անսովոր քաղցր ըմպելիքից: Խմեցին և զվարճացան:
Այդպես էլ Հյաստանում առաջացան առաջին գինին և գինեգործները, ովքեր պահպանում են իրենց ավանդույթները հազարամյակներ շարունակ:
2.1. ՓԱՍՏԱԹՂԹԵՐԻ ՁԵՎԱԹՂԹԵՐ /ԲԼԱՆԿՆԵՐ/
Փաստաթղթի ձևաթուղթը սահմանված չափի թուղթ է, որի վրա
արտացոլված է տվյալ կազմակերպության վերաբերյալ մշտական տե
ղեկատվությունը և տեղ է թողնված փոփոխական տեղեկատվության
համար: Բոլոր կազմակերպությունները փաստաթղթերը պետք է
պատրաստեն ձևաթղթերի վրա: Բացառություն կարող են կազմել այն
փաստաթղթերը, որոնք պատրաստվում են մեկից ավելի կազմակեր
պությունների կողմից համատեղ:
Ձևաթղթերի կիրառումն արագացնում է տեղեկատվության
արտացոլումն ու ընկալումը, կրճատում է փաստաթղթավորման հա
մար անհրաժեշտ աշխատաժամանակը, նախադրյալներ է ստեղծում
փաստաթղթում բովանդակվող տեղեկատվության օգտագործման
բնագավառում ժամանակակից տեխնիկական միջոցներ կիրառելու
համար և վերջապես բարձրացնում է գործավարության կուլտուրան:
Կազմակերպությունները գործնական աշխատանքում օգտա
գործում են ձևաթղթերի երկու տեսակ նամակի և ընդհանուր:
Ընդհանուր ձևաթուղթն իր մեջ ներառում է հետևյալ տվյալները
(ռեկվիզիտները). Continue reading “2. Փ Ա Ս Տ Ա Թ Ղ Թ Ե Ր Ի Յ է վ Ա Վ Ո Ր Ս Ա Ն ԸՆԴՃԱՆՈՒՐ ԿԱՆՈՆՆԵՐԸ”
Փաստաթղթի երևան գալը պատմականորեն կապված է առան
ձին նշանների, պատկերների ու գրի միջոցով կենդանի խոսքն արձա
նագրելու հնարավորության հետ: Արձանագրվելով, կենդանի խոսքը
ձեռք է բերում ապացուցման, վկայության, հաղորդման, վճարման և
ուրիշ գործողությունների իրականացման նշանակություն: Այն հան
դիսանում է որոշակի գործողությունների կատարման պատճառ կամ
առիթ և ծնում այնպիսի հետևանքներ, որոնք այլ երևույթների ու
գործողությունների պատճառ կամ առիթ կարող են հանդիսանալ:
Այս պատճառահետևանքային կապի արտացոլման շնորհիվ
փաստաթուղթը հանդես է գալիս որպես տեղեկատվության ամենա
կարևոր կրող, որպես նրա պահպանման միջոց ու եղանակ: Փաս
տաթղթային տեղեկատվությունը հիմք է հանդիսանում կառավարման
հարցերի վերաբերյալ որոշումներ ընդունելու համար, հանդես է գա
լիս որպես նրանց կատարման ապացույց և արդյունքների ընդհան
րացման աղբյուր: Կառավարման գործունեության մեջ փաստաթուղթը
աշխատանքի առարկան է և նրա արդյունքը: Continue reading “1.2.ԳԱՂԱՓԱՐ ՓԱՍՏԱԹՂԹԻ ՄԱՍԻՆ”
Գործավարությունը գործունեության բնագավառ է, որն ապահո
վում է պետական կառավարման մարմիններում (նախարարություննե
րում և գերատեսչություններում) տարածքային կառավարման ու տե
ղական ինքնակառավարման մարմիններում, ձեռնարկություններում,
հիմնարկներում և այլ կազմակերպություններում (այսուհետև Կազմա
կերպություններ) փաստաթղթավորումը և պաշտոնական փաստաթղ
թերի հետ աշխատանքի կազմակերպումը:
Գործավարությունը կառավարման ապարատի այն գործունեութ
յունն է, որն սկսվում է Փաստաթուղթը ստեղծելու պահից, ներառում
այդ փաստաթղթերի հետ անհրաժեշտ աշխատանքները և ավարտ
վում կազմակերպության արխիվ հանձնելու համար դրանց նախա
պատրաստմանը:
Գործավարության կարգը սահմանվում է օրինակելի, տիպային և
անհատական հրահանգներով: Անհատական հրահանգները հանդի
սանում են տվյալ կազմակերպության գործավարության առանձնա
հատկությունները սահմանող չափորոշիչ (նորմատիվ) փաստաթուղթ:
Յուրաքանչյուր կազմակերպություն պարտավոր է ւիաստաթղթա-
վորել իր գործունեությունը: Կառավարման ապարատի փաստաթղթա
յին ապահովումը պահանջում է ստեղծել կառավարչական փաստաթղ
թերի մի շարք տեսակներ, առանց որոնց հնարավոր չէ լուծել պլանա-
-7-
վորման, ֆինանսավորման, վարկավորման, հաշվապահական հաշ
վառման և հաշվետվությունների, օպերատիվ կառավարման, կադրե
րով ապահովման հետ կապված հարցերը:
Փաստաթղթերի հետ աշխատանքը կազմակերպելիս անհրաժեշտ
է ղեկավարվել Հայաստանի Հանրապետությունում գործող չափորոշիչ
փաստաթղթերով, պետական ստանդարտներով, որոնք հնարավորութ
յուն կընձեռեն խուսափել նույն գործընթացների վերաբերյալ տարբեր
մոտեցումներից և միօրինակություն կմտցնեն կառավարման ապարա
տի փաստաթղթային ապահովման հարցերում, անկախ այն հանգա
մանքից, թե այղ աշխատանքներն իրականացվում են ավանդական,
թե ժամանակակից տեխնիկական միջոցներով:
Սեպտեմբեր-Մայիս հաշվետվություն
Ողջույն: Ստորև Ձեզ եմ ներկայացնում իմ տարեկան հաշվետվությունը: Այստեղ տեղ են գտել սեպտեմբերից-մայիս ժամանակահատվածի, իմ կատարած նախագծերը, դասերը, առաջադրանքները, ճամփորդությունները և այլն՝ ըստ իմ անհատական ուսումնական պլանի: Ահա այսպես էլ ամփոփում ենք տարին և ավելի մեծ եռանդով պատրաստվում դիմավորել նոր ուսումնական տարին:
Անգլերեն
Do What You Say
King Of The Pumpkins
Yerevan
Meals
My habits
Habits
My Free Time
Christmas Tree Facts
Christmas Decorations
Casual Questions
Pumpkin Preserve
The Pumpkin
The Only Thing To Fear Is
Valentines Day
My Favorite Writer And Book
Test
Questions
A Serious Case
Spring
10 Facts About Armenia
10 Փաստ Հայաստանի Մասին
Fairy Tales Fight Back
The Golden Boys
Ռուսերեն
ԲԱՌԱԳԻՏՈՒԹՅՈՒՆ, ԲԱՌԱԿԱԶՄՈՒԹՅՈՒՆ, ԲԱՌԱՊԱՇԱՐ ԵՒ ԴԱՐՁՎԱԾԱԲԱՆՈՒԹՅՈՒՆ
ԳՈՐԾԵՐԻ ԿԱԶՄՈՒՄ, ԸՆԹԱՑԻԿ ԵՒ ԱՐԽԻՎԱՅԻՆ ՊԱՀՊԱՆՄԱՆ ԿԱԶՄԱԿԵՐՊՈՒՄ
ԹԱՐԳՄԱՆՈՒԹՅԱՆ ՏԵՍՈՒԹՅՈՒՆ
ՃԱՄՓՈՐԴՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ
Օպերացիոն Համակարգեր
Այս առարկայից ծանոթացել ենք համակարգչի կառուցվածքին և տեսակներին: Մանրամասն ուսումնասիրել ենք նրա յուրաքանչյուր բաղկացուցիչ մասը, ինչպես նաև կատարել ենք թարգմանություններ՝ համակարգչի վերաբերյալ:
Every August. Every August for twelve years. Every August for twelve years we went to the same small town on holiday. Every August for twelve years we went to the same beach. Every August for twelve years my parents rented the same small house in the same small town near the same beach, so every morning of every August for twelve years I woke up and walked down to the same beach and sat under the same umbrella or on the same towel in front of the same sea.
There was a small café on the beach where we sat every day, and every day Mr Morelli in the café said “Good morning!” to my parents, and then always patted me on the head like a dog. Every day we walked down to our red and white umbrella, every day my father sat on his deckchair and read the newspaper then went to sleep, every day my mother went for a swim in the sea and then went to sleep. Every lunchtime we ate the same cheese sandwiches which my mother made, and then every afternoon we went up to the café and ate an ice cream while my parents talked to Mr Morelli about the weather. Every summer for twelve years I sat there and read books and sometimes played volleyball with some of the other boys and girls who were there, but I never made any friends.
It was so boring.
Every August for twelve years the same family sat next to us. They were called the Hamiltons. We had a red and white umbrella, they had a green one. Every morning my parents said “Good morning!” to Mr and Mrs Hamilton, and Mr and Mrs Hamilton said “Good morning!” to my parents. Sometimes they talked about the weather.
Mr and Mrs Hamilton had two sons. Richard was the same age as me, and his brother Philip was two years older than me. Richard and Philip were both taller than me. Richard and Philip were very friendly, and both very handsome. They were much friendlier and more handsome than me. They made friends with everyone, and organised the games of volleyball on the beach or swimming races in the sea with the other children. They always won the games of volleyball and the swimming races. My parents liked Richard and Philip a lot. “Why can’t you be more like Richard and Philip?” they said to me. “Look at them! They make friends with everyone! They are polite, good boys! You just sit here reading books and doing nothing!”
I, of course, hated them.
Richard and Philip, Richard and Philip, Richard and Philip – it was all I ever heard from my parents every August for twelve years. Richard and Philip were perfect. Everything about them was better than anything about me. Even their green beach umbrella was better than our red and white one.
I was sixteen years old the last summer we went there. Perfect Richard and perfect Philip came to the beach one day and said that they were going to have a barbecue at lunchtime. They were going to cook for everyone! “Forget your cheese sandwiches”, they laughed, “Come and have some hamburgers or barbecue chicken with us! We’re going to cook!”
My parents, of course, thought this was wonderful. “Look at how good Richard and Philip are! They’re going to do a barbecue and they’ve invited everybody! You couldn’t organise a barbecue!”
Every summer for twelve years, on the other side of my family, sat Mrs Moffat. Mrs Moffat was a very large woman who came to the same beach every summer for twelve years on her own. Nobody knew if she had a husband or a family, but my parents said that she was very rich. Mrs Moffat always came to the beach wearing a large hat, a pair of sunglasses and a gold necklace. She always carried a big bag with her. She never went swimming, but sat under her umbrella reading magazines until lunchtime when she went home.
Richard and Philip, of course, also invited Mrs Moffat to their barbecue.
Richard and Philip’s barbecue was, of course, a great success. About twenty people came and Richard and Philip cooked lots of hamburgers and chicken and made a big salad and brought big pieces of watermelon and everyone laughed and joked and told Mr and Mrs Hamilton how wonderful their sons were. I ate one hamburger and didn’t talk to anybody. After a while, I left, and made sure that nobody saw me leave.
Mrs Moffat ate three plates of chicken and two hamburgers. After that she said she was very tired and was going to go and have a sleep. She walked over to her umbrella and sat down on her deckchair and went to sleep. When she woke up later, everybody on the beach was surprised to hear her screaming and shouting.
“My bag!!!! My bag!!!” she shouted. “It’s gone!!! It’s GONE!!!” Everybody on the beach ran over to Mrs Moffat to see what the problem was. “Someone has taken my bag!!!” she screamed, “Someone has stolen my bag!!!”
“Impossible!” said everybody else. “This is a very safe, friendly beach! There are no thieves here!” But it was true. Mrs Moffat’s big bag wasn’t there anymore.
Nobody had seen any strangers on the beach during the barbecue, so they thought that Mrs Moffat had perhaps taken her bag somewhere and forgotten it. Mr Morelli from the café organised a search of the beach. Everybody looked everywhere for Mrs Moffat’s big bag.
Eventually, they found it. My father saw it hidden in the sand under a deckchair. A green deckchair. Richard and Philip’s deckchair. My father took it and gave it back to Mrs Moffat. Everybody looked at Richard and Philip. Richard and Philip, the golden boys, stood there looking surprised. Of course, they didn’t know what to say.
Mrs Moffat looked in her bag. She started screaming again. Her purse with her money in it wasn’t in the big bag. “My purse!” she shouted, “My purse has gone! Those boys have stolen it! They organised a barbecue so they could steal my purse!”
Everybody tried to explain to Mrs Moffat that this couldn’t possibly be true, but Mrs Moffat called the police. The police arrived and asked golden Richard and golden Philip lots of questions. Richard and Philip couldn’t answer the questions. Eventually, they all got into a police car and drove away to the police station.
I sat there, pretending to read my book and trying to hide a big, fat purse under the sand on the beach.
That was the last summer we went to the beach. My parents never talked about Richard and Philip again.
THE END
Source
Сказка о жабе и розе, воплощающих добро и зло, — грустная, трогательная история жизни прекрасной розы и мальчика. В сказке Гаршина ярко, красочно описаны несколько дней цветения розы, которую срезали в запущенном цветнике и отдали мальчику, что стало подарком для него и смыслом жизни для розы.
Жили на свете роза и жаба.
Розовый куст, на котором расцвела роза, рос в небольшом полукруглом цветнике перед деревенским домом. Цветник был очень запущен; сорные травы густо разрослись по старым, вросшим в землю клумбам и по дорожкам, которых уже давно никто не чистил и не посыпал песком. Деревянная решетка,когда-то выкрашенная зеленой масляной краской, теперь совсем облезла, рассохлась и развалилась.
А цветник от этого разрушения стал нисколько не хуже. Остатки решетки заплели хмель, повилика с крупными белыми цветами и мышиный горошек, висевший целыми бледно-зелеными кучками, с разбросанными кое-где бледно-лиловыми кисточками цветов. Колючие чертополохи на жирной и влажной почве цветника (вокруг него был большой тенистый сад) достигали таких больших размеров, что казались чуть не деревьями. Желтые коровьяки подымали свои усаженные цветами стрелки ещё выше их. Крапива занимала целый угол цветника; она, конечно, жглась, но можно было и издали любоваться ее темною зеленью, особенно когда эта зелень служила фоном для нежного и роскошного бледного цветка розы.
Она распустилась в хорошее майское утро; когда она раскрывала свои лепестки, улетавшая утренняя роса оставила на них несколько чистых, прозрачных слезинок. Роза точно плакала. Но вокруг нее все было так хорошо, так чисто и ясно в это прекрасное утро, когда она в первый раз увидела голубое небо и почувствовала свежий утренний ветерок и лучи сиявшего солнца, проникавшего ее тонкие лепестки розовым светом; в цветнике было так мирно и спокойно, что если бы она могла в самом деле плакать, то не от горя, а от счастья жить. Она не могла говорить; она могла только, склонив свою головку, разливать вокруг себя тонкий и свежий запах, и этот запах был ее словами, слезами и молитвой.
А внизу, между корнями куста, на сырой земле, как будто прилипнув к ней плоским брюхом, сидела довольно жирная старая жаба, которая проохотилась целую ночь за червяками и мошками и под утро уселась отдыхать от трудов, выбрав местечко потенистее и посырее. Она сидела, закрыв перепонками свои жабьи глаза, и едва заметно дышала, раздувая грязно-серые бородавчатые и липкие бока и отставив одну безобразную лапу в сторону: ей было лень подвинуть ее к брюху. Она не радовалась ни утру, ни солнцу, ни хорошей погоде; она уже наелась и собралась отдыхать.
Но когда ветерок на минуту стихал и запах розы не уносился в сторону, жаба чувствовала его, и это причиняло ей смутное беспокойство; однако она долго ленилась посмотреть, откуда несется этот запах.
В цветник, где росла роза и где сидела жаба, уже давно никто не ходил. Еще в прошлом году осенью, в тот самый день, когда жаба, отыскав себе хорошую щель под одним из камней фундамента дома, собиралась залезть туда на зимнюю спячку, в цветник в последний раз зашел маленький мальчик, который целое лето сидел в нем каждый ясный день под окном дома. Взрослая девушка, его сестра, сидела у окна; она читала книгу или шила что-нибудь и изредка поглядывала на брата. Он был маленький мальчик лет семи, с большими глазами и большой головой на худеньком теле. Он очень любил свой цветник (это был его цветник, потому что, кроме него, почти никто не ходил в это заброшенное местечко) и, придя в него, садился на солнышке, на старую деревянную скамейку, стоявшую на сухой песчаной дорожке, уцелевшей около самого дома, потому что по ней ходили закрывать ставни, и начинал читать принесенную с собой книжку.
– Вася, хочешь, я тебе брошу мячик? – спрашивает из окна сестра. – Может быть, ты с ним побегаешь?
– Нет, Маша, я лучше так, с книжкой.
И он сидел долго и читал. А когда ему надоедало читать о Робинзонах, и диких странах, и морских разбойниках, он оставлял раскрытую книжку и забирался в чащу цветника. Тут ему был знаком каждый куст и чуть ли не каждый стебель. Он садился на корточки перед толстым, окруженным мохнатыми беловатыми листьями стеблем коровьяка, который был втрое выше его, и подолгу смотрел, как муравьиный народ бегает вверх к своим коровам – травяным тлям, как муравей деликатно трогает тонкие трубочки, торчащие у тлей на спине, и подбирает чистые капельки сладкой жидкости, показывавшиеся на кончиках трубочек. Он смотрел, как навозный жук хлопотливо и усердно тащит куда-то свой шар, как паук, раскинув хитрую радужную сеть, сторожит мух, как ящерица, раскрыв тупую мордочку, сидит на солнце, блестя зелеными щитиками своей спины; а один раз, под вечер, он увидел живого ежа! Тут и он не мог удержаться от радости и чуть было не закричал и не захлопал руками, но боясь спугнуть колючего зверька, притаил дыхание и, широко раскрыв счастливые глаза, в восторге смотрел, как тот, фыркая, обнюхивал своим свиным рыльцем корни розового куста, ища между ними червей, и смешно перебирал толстенькими лапами, похожими на медвежьи.
– Вася, милый, иди домой, сыро становится, – громко сказала сестра.
И ежик, испугавшись человеческого голоса, живо надвинул себе на лоб и на задние лапы колючую шубу и превратился в шар. Мальчик тихонько коснулся его колючек; зверек еще больше съежился и глухо и торопливо запыхтел, как маленькая паровая машина.
Потом он немного познакомился с этим ежиком. Он был такой слабый, тихий и кроткий мальчик, что даже разная звериная мелкота как будто понимала это и скоро привыкала к нему. Какая была радость, когда еж попробовал молока из принесенного хозяином цветника блюдечка!
В эту весну мальчик не мог выйти в свой любимый уголок. По-прежнему около него сидела сестра, но уже не у окна, а у его постели; она читала книгу, но не для себя, а вслух ему, потому что ему было трудно поднять свою исхудалую голову с белых подушек и трудно держать в тощих руках даже самый маленький томик, да и глаза его скоро утомлялись от чтения. Должно быть, он уже больше никогда не выйдет в свой любимый уголок.
– Маша! – вдруг шепчет он сестре.
– Что, милый?
– Что, в садике теперь хорошо? Розы расцвели?
Сестра наклоняется, целует его в бледную щеку и при этом незаметно стирает слезинку.
– Хорошо, голубчик, очень хорошо. И розы расцвели. Вот в понедельник мы пойдем туда вместе. Доктор позволит тебе выйти.
Мальчик не отвечает и глубоко вздыхает. Сестра начинает снова читать.
– Уже будет. Я устал. Я лучше посплю.
Сестра поправила ему подушки и белое одеяльце, он с трудом повернулся к стенке и замолчал. Солнце светило сквозь окно, выходившее на цветник, и кидало яркие лучи на постель и на лежавшее на ней маленькое тельце, освещая подушки и одеяло и золотя коротко остриженные волосы и худенькую шею ребенка.
Роза ничего этого не знала; она росла и красовалась; на другой день она должна была распуститься полным цветом, а на третий начать вянуть и осыпаться. Вот и вся розовая жизнь! Но и в эту короткую жизнь ей довелось испытать немало страха и горя.
Ее заметила жаба.
Когда она в первый раз увидела цветок своими злыми и безобразными глазами, что-то странное зашевелилось в жабьем сердце. Она не могла оторваться от нежных розовых лепестков и все смотрела и смотрела. Ей очень понравилась роза, она чувствовала желание быть поближе к такому душистому и прекрасному созданию. И чтобы выразить свои нежные чувства, она не придумала ничего лучше таких слов:
– Постой, – прохрипела она, – я тебя слопаю!
Роза содрогнулась. Зачем она была прикреплена к своему стебельку? Вольные птички, щебетавшие вокруг нее, перепрыгивали и перелетали с ветки на ветку; иногда они уносились куда-то далеко, куда – не знала роза. Бабочки тоже были свободны. Как она завидовала им! Будь она такою, как они, она вспорхнула бы и улетела от злых глаз, преследовавших ее своим пристальным взглядом. Роза не знала, что жабы подстерегают иногда и бабочек.
– Я тебя слопаю! – повторила жаба, стараясь говорить как можно нежнее, что выходило еще ужаснее, и переползла поближе к розе.
– Я тебя слопаю! – повторила она, все глядя на цветок.
И бедное создание с ужасом увидело, как скверные липкие лапы цепляются за ветви куста, на котором она росла. Однако жабе лезть было трудно: ее плоское тело могло свободно ползать и прыгать только по ровному месту. После каждого усилия она глядела вверх, где качался цветок, и роза замирала.
– Господи! – молилась она, – хоть бы умереть другою смертью!
А жаба все карабкалась выше. Но там, где кончались старые стволы и начинались молодые ветви, ей пришлось немного пострадать. Темно-зеленая гладкая кора розового куста была вся усажена острыми и крепкими шипами. Жаба переколола себе о них лапы и брюхо и, окровавленная, свалилась на землю. Она с ненавистью посмотрела на цветок…
– Я сказала, что я тебя слопаю! – повторила она.
Наступил вечер; нужно было подумать об ужине, и раненая жаба поплелась подстерегать неосторожных насекомых. Злость не помешала ей набить себе живот, как всегда; ее царапины были не очень опасны, и она решилась, отдохнув, снова добираться до привлекавшего ее и ненавистного ей цветка.
Она отдыхала довольно долго. Наступило утро, прошел полдень, роза почти забыла о своем враге. Она совсем уже распустилась и была самым красивым созданием в цветнике. Некому было прийти полюбоваться ею: маленький хозяин неподвижно лежал на своей постельке, сестра не отходила от него и не показывалась у окна. Только птицы и бабочки сновали около розы, да пчелы, жужжа, садились иногда в ее раскрытый венчик и вылетали оттуда, совсем косматые от желтой цветочной пыли. Прилетел соловей, забрался в розовый куст и запел свою песню. Как она была не похожа на хрипение жабы! Роза слушала эту песню и была счастлива: ей казалось, что соловей поет для нее, а может быть, это была и правда. Она не видела, как ее враг незаметно взбирался на ветки. На этот раз жаба уже не жалела ни лапок, ни брюха: кровь покрывала ее, но она храбро лезла все вверх – и вдруг, среди звонкого и нежного рокота соловья, роза услышала знакомое хрипение:
– Я сказала, что слопаю, и слопаю!
Жабьи глаза пристально смотрели на нее с соседней ветки. Злому животному оставалось только одно движение, чтобы схватить цветок. Роза поняла, что погибает…
Маленький хозяин уже давно неподвижно лежал на постели. Сестра, сидевшая у изголовья в кресле, думала, что он спит. На коленях у нее лежала развернутая книга, но она не читала ее. Понемногу ее усталая голова склонилась: бедная девушка не спала несколько ночей, не отходя от больного брата, и теперь слегка задремала.
– Маша, – вдруг прошептал он.
Сестра встрепенулась. Ей приснилось, что она сидит у окна, что маленький брат играет, как в прошлом году, в цветнике и зовет ее. Открыв глаза и увидев его в постели, худого и слабого, она тяжело вздохнула.
– Что милый?
– Маша, ты мне сказала, что розы расцвели! Можно мне… одну?
– Можно, голубчик, можно! – Она подошла к окну и посмотрела на куст. Там росла одна, но очень пышная роза.
– Как раз для тебя распустилась роза, и какая славная! Поставить тебе ее сюда на столик в стакане? Да?
– Да, на столик. Мне хочется.
Девушка взяла ножницы и вышла в сад. Она давно уже не выходила из комнаты; солнце ослепило ее, и от свежего воздуха у нее слегка закружилась голова. Она подошла к кусту в то самое мгновение, когда жаба хотела схватить цветок.
– Ах, какая гадость! – вскрикнула она.
И схватив ветку, она сильно тряхнула ее: жаба свалилась на землю и шлепнулась брюхом. В ярости она было прыгнула на девушку, но не могла подскочить выше края платья и тотчас далеко отлетела, отброшенная носком башмака. Она не посмела попробовать еще раз и только издали видела, как девушка осторожно срезала цветок и понесла его в комнату.
Когда мальчик увидел сестру с цветком в руке, то в первый раз после долгого времени слабо улыбнулся и с трудом сделал движение худенькой рукой.
– Дай ее мне, – прошептал он. – Я понюхаю.
Сестра вложила стебелек ему в руку и помогла подвинуть ее к лицу. Он вдыхал в себя нежный запах и, счастливо улыбаясь, прошептал:
– Ах, как хорошо…
Потом его личико сделалось серьезным и неподвижным, и он замолчал… навсегда.
Роза, хотя и была срезана прежде, чем начала осыпаться, чувствовала, что ее срезали недаром. Ее поставили в отдельном бокале у маленького гробика. Тут были целые букеты и других цветов, но на них, по правде сказать, никто не обращал внимания, а розу молодая девушка, когда ставила ее на стол, поднесла к губам и поцеловала. Маленькая слезинка упала с ее щеки на цветок, и это было самым лучшим происшествием в жизни розы. Когда она начала вянуть, ее положили в толстую старую книгу и высушили, а потом, уже через много лет, подарили мне. Потому-то я и знаю всю эту историю.
Повторение пройденного материла
1.Распредели слова по группам:
сущ. – крик, бег, площадь, волнение, книга
прил.– яркий, голубой
глагол– кричит, поёт, требовать
1) крик 2) яркий 3) кричит 4) поёт 5) бег 6) площадь
7) голубой 8) волнение 9) требовать 12) книга Continue reading “25.04-30.04”
